Pogrzeb

Pogrzeb kościelny przysługuje zmarłemu chrześcijaninowi, który prowadził życie katolickie. Nie można pochować po katolicku: notorycznych odstępców od wiary, heretyków, schizmatyków i jawnych grzeszników, chyba, że przed śmiercią okazali znaki pokuty, skruchy.

Dokumenty:

– Odpis Aktu Zgonu z USC;

– Potwierdzenie przyjętych przed zgonem sakramentów, jeśli zmarły był w nie zaopatrzony.

 

Grzebanie zmarłych

Pogrzeb chrześcijański nie udziela zmarłemu ani sakramentu, ani sakramentaliów, jest jednak obrzędem liturgicznym Kościoła. Kodeks Prawa Kanonicznego zawiera podstawowe normy dyscyplinarne dotyczące pogrzebu, ale należy je również uzupełnić odpowiednimi normami liturgicznymi.

 

Prawo do pogrzebu

Wierni zmarli powinni otrzymać pogrzeb kościelny, zgodnie z przepisem prawa. Pogrzeb kościelny jest prawem każdego wiernego, który odchodzi z tego świata. Prawo to oczywiście rodzi automatycznie obowiązek Kościoła celebrowania tego obrzędu. Prawo to może zostać w pewnych konkretnych przypadkach ograniczone. Prawo do pogrzebu kościelnego na pierwszym miejscu przysługuje wszystkim wiernym zmarłym. Prawodawca kościelny rozpatruje również innego rodzaju przypadki:

– Co do pogrzebu, katechumeni są zrównani z wiernymi.

– Ordynariusz miejsca może zezwolić na pogrzeb kościelny dzieci, których rodzice mieli zamiar je ochrzcić, a jednak zmarły przed chrztem.

– Ochrzczonym przynależnym do jakiegoś Kościoła lub wspólnoty kościelnej niekatolickiej, można pozwolić na pogrzeb kościelny według roztropnego uznania ordynariusza miejsca, jeśli nie ma ich własnego szafarza; chyba, że się ustali, iż mieli przeciwną wolę.

 

Odmowa pogrzebu kościelnego

Kodeks Prawa Kanonicznego określa wypadki, w jakich wierny zostaje pozbawiony prawa do pogrzebu kościelnego.

Pogrzebu kościelnego powinni być pozbawieni:

– notoryczni apostaci, heretycy i schizmatycy;

– osoby, które wybrały spalenie swojego ciała z motywów przeciwnych wierze chrześcijańskiej;

– inni jawni grzesznicy, którym nie można przyznać pogrzebu bez publicznego zgorszenia wiernych.

Pierwsza grupa ludzi – to ci, którzy porzucili wiarę chrześcijańską, dopuścili się herezji lub schizmy, postawili siebie poza Kościołem i dlatego nie mają prawa do pogrzebu kościelnego. Czasami jednak zdarzają się sytuacje, że jakiś ochrzczony notorycznie nie uczestniczy w sakramentach Kościoła (Spowiedź św., Eucharystia…). Notoryczne jednak nie praktykowanie nie jest dowodem na apostazję. Duszpasterz może jednak w inny sposób zaznaczyć dezaprobatę Kościoła wobec tego rodzaju postępowania, np. poprzez mniej okazałą ceremonię pogrzebową, czy przez odpowiednią homilię.

Drugą grupę stanowią ci, którzy wybrali spalenie swojego ciała z motywów przeciwnych wierze chrześcijańskiej, a więc np. dla zamanifestowania swojej niewiary w zmartwychwstanie, życie wieczne itp., właściwie wykluczyli siebie z grona członków Ludu Bożego i dlatego nie przysługuje im prawo do pogrzebu.

Wiele trudności w ocenie mogą przysporzyć przypadki osób określone ogólnie jako „jawni grzesznicy”. Mówiąc o tej grupie osób, należy mieć na uwadze przede wszystkim tych, którzy jawnie i publicznie żyli w związkach niesakramentalnych, w konkubinacie itp. W przypadku konkubinatu, gdy nie istniała żadna przeszkoda do zawarcia małżeństwa, jest prosta: Zainteresowane osoby wykazują najczęściej złą wolę, nie chcąc zawrzeć prawdziwego małżeństwa. Duszpasterz posiada, więc prawo do odmowy pogrzebu lub odprawienia w sposób mniej uroczysty samej ceremonii. W przypadku innego rodzaju związków niesakramentalnych, gdy zmarły, który pomimo tego, że trwał w takim związku, utrzymywał jednak kontakt z Kościołem, modlił się, a nawet miał szczerą wolę zawarcia sakramentalnego związku małżeńskiego – znajduje się, więc w innej sytuacji. Ostatecznie decyzja należy tutaj do proboszcza, który przecież najlepiej zna miejscową sytuację. W przypadku ślubów cywilnych, jeśli osoby takie nie mogą zawrzeć ślubu kościelnego z powodu przeszkody poprzedniego węzła, nie powinno to być jedynym motywem odmowy pogrzebu kościelnego. Powinny na to złożyć się jeszcze inne, dodatkowe elementy, np. notoryczne niepraktykowanie, nieprzyjmowanie kolędy, nieuczęszczanie dzieci na lekcje religii.

Kanon 1184 § 1 podkreśla bardzo ważny element – odmawia się pogrzebu tylko wtedy, gdy dana osoba nie wyraziła przed śmiercią żadnych oznak pokuty. Sytuacja zmienia się zasadniczo, gdy ktoś przed śmiercią wyspowiadał się i otrzymał rozgrzeszenie. Do oznak pokuty można zaliczyć jednak również: prośbę o kapłana, nawet gdyby nie zdążył przybyć, ucałowanie krzyża, wzbudzenie aktu żalu, uczynienie znaku krzyża itp. O oznakach pokuty może zaświadczyć nawet jedna wiarygodna osoba. Dlatego duszpasterz przed odmową pogrzebu powinien upewnić się, czy czasami nie było jakichkolwiek oznak pokuty. Gdy powstaje jakaś wątpliwość, należy się zwrócić do miejscowego ordynariusza, do którego decyzji należy się dostosować. Pozbawienie pogrzebu zawiera w sobie także odmowę odprawienia Mszy świętej pogrzebowej. Nie oznacza to jednak, że nie wolno odprawiać za tego zmarłego jakiejkolwiek Mszy św. Wolno, a nawet należy odprawiać Msze św. w intencji tego zmarłego, ale nie może to być Msza św. pogrzebowa. Należy również pamiętać, że odmowa pogrzebu kościelnego nie może wiązać się z odmową miejsca na cmentarzu parafialnym, chyba, że w danej miejscowości znajduje się inny cmentarz, np. komunalny. Każdy człowiek ma prawo do pogrzebu, chociażby nie odbywał się on według ceremonii kościelnej i w obecności kapłana. Tak więc, zarządca cmentarza wyznaniowego nie może zabronić pogrzebu na tym cmentarzu według innych rytów religijnych, czy świeckich. Nie może być jednak zmuszany do sprawowania pogrzebu kościelnego osoby, która powinna być go pozbawiona.

 

Pogrzeb samobójców

Samobójcę, który przed zamachem na własne życie dawał zgorszenie, należy traktować jako jawnogrzesznika. W takiej sytuacji możemy mówić o ewentualnej odmowie pogrzebu katolickiego lub przynajmniej ograniczeniu uroczystego celebrowania samej ceremonii. Czynimy to jednak nie z tego powodu, że dana osoba popełniła samobójstwo, ale dlatego, że jej życie było przeciwne duchowi chrześcijańskiemu i do samej śmierci trwała w oddaleniu od Boga i Kościoła manifestują to również przez fakt zadania sobie śmierci. Odprawienie pogrzebu identycznego jak każdemu innemu katolikowi żyjącemu w duchu religijnym byłoby zgorszeniem dla wspólnoty miejscowego Kościoła. Czasami zgorszenie dawane za życia przez samobójcę polega na alkoholizmie, a przez to również na braku praktyk religijnych. W związku z tym jednak, że zarówno samobójstwo, będące efektem jakiegoś zaburzenia psychicznego, jak i alkoholizm, który jest chorobą, nie powinny być jedynym motywem odmowy pogrzebu.

 

 

 

 

 

Sakrament Chrztu świętego:

Zwyczajowo udzielany jest w niedzielę podczas Mszy św. o g. 11:00

Dokumenty do Sakramentu Chrztu Świętego:

– Rodzice dziecka: Dowody Osobiste, akt z USC urodzenia dziecka

– Rodzice chrzestni: Dowody Osobiste, zaświadczenie z własnej parafii, że można w oparciu o kryterium wiary i praktyk religijnych, pełnić funkcję chrzestnego.

W czasie liturgii udzielania sakramentu Chrztu św. wymaga się stanu łaski uświęcającej rodziców i rodziców chrzestnych dziecka.

Sakrament Pokuty:

W dni powszednie na 30 min. przed Mszą Świętą.

W pierwszym tygodniu danego miesiąca na 1 godz. przed Mszą Świętą

Komunia Święta dla chorych:

Pierwszy piątek miesiąca od g. 8:00.

Także na każde wezwanie do chorego.

Sakrament małżeństwa

Zamiar wstąpienia w związek małżeński zainteresowani powinni zgłosić na 1 rok przed planowanym terminem ślubu.Podczas spisywania tzw. „Protokołu przedślubnego” narzeczeni mają obowiązek przedstawić:

– Świadectwa Chrztu

– Świadectwa Bierzmowania

– Dowody osobiste

- Świadectwo ukończenia katechizacji

– Ewentualną zgodę własnego proboszcza (lub tzw. Licencję).

Pojęcie własnego proboszcza wyjaśniają kanony Kodeksu Prawa Kanonicznego:

Kan. 102 – § 1. Zamieszkanie stałe nabywa się takim przebywaniem na terytorium jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam na stałe, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo trwało przez pełnych pięć lat.

§ 2. Tymczasowe zamieszkanie nabywa się przez takie przebywanie na terenie jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam przynajmniej przez trzy miesiące, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo przedłużyło się rzeczywiście do trzech miesięcy.

§ 3. Stałe lub tymczasowe zamieszkanie na terenie parafii nazywa się parafialnym; na terenie diecezji – chociażby nie w parafii – diecezjalnym.

Kan. 107 – § 1. Zarówno przez zamieszkanie stałe jak i tymczasowe, każdy uzyskuje własnego proboszcza oraz ordynariusza.

Wnioski z powyższego zestawienia Kanonów:

Prawo Kanoniczne nie posługuje się pojęciem „zameldowania”. Przynależność do parafii zależy od „zamieszkania” czyli faktycznego przebywania na terytorium parafii. Dlatego w zwykłej sytuacji, wszelkie formalności dotyczące udzielania sakramentów chrztu, I komunii św., bierzmowania, małżeństwa oraz celebracji pogrzebu katolickiego są prowadzone zgodnie z przepisami Prawa Kanoniczego czyli wg zamieszkania w parafii.Stąd bardzo ważna jest obecność wiernych podczas wizyty duszpasterskiej, jako potwierdzenie przebywania na terytorium parafii, lub w przypadku wyjazdów czasowych tzw. zarobkowych zgłoszenie się do właściwego duszpasterza.

W dalszej kolejności narzeczeni przedstawiają:

– Zaświadczenia z USC

– Świadectwo ukończenia Kursu Przedmałżeńskiego

– Zaświadczenie o braku przeszkód na podstawie wygłoszonych zapowiedzi przedślubnych

 

W związku z tym, że pojawiają się grupy osób, które próbują oferować narzeczonym przygotowanie do zawarcia sakramentu małżeństwa w formie różnych warsztatów i kursów internetowych Rada ds. Rodziny Konferencji Episkopatu Polski przypomina, że /.../ osoby, które prowadzą katechezy, przedmałżeńskie bądź katechezy przedślubne powinny posiadać misję kanoniczną, a treści przekazywane podczas warsztatów imprimatur Biskupa Diecezjalnego. Szczególny niepokój duszpasterzy budzą ostatnio środowiska zebrane wokół platformy internetowej /.../, które próbują oferować swoje kursy wyłącznie przez Internet. Praktyka taka jest sprzeczna z obowiązującymi metodami prowadzenia katechez /.../. Środowisko to nie uzyskało imprimatur żadnego Biskupa na przekazywanie treści zawartych w naukach internetowych. W związku z tym, certyfikaty ukończenia internetowych nauk przedmałżeńskich, nie mogą być w żadnym razie podstawą do zaliczenia katechez przedmałżeńskich czy przedślubnych, obowiązujących w Kościele w Polsce. 

Strona www stworzona w kreatorze WebWave.